Fonologia i fonetyka języka angielskiego

Fonetyka angielska

Niestety podczas zajęć w polskich szkołach bardzo rzadko kładzie się nacisk na naukę fonetyki. Przez to wiele osób mówi po angielsku po prostu brzydko, nie wiedząc, jak akcentować, jak wymawiać wyrazy. Do głowy wpajana jest ważna wiedza gramatyczna oraz słownictwo, a wymowa traktowana jest po macoszemu. Aby zrozumieć lepiej samą fonetykę oraz jej zasady, potrzebujemy wiedzieć, czym jest transkrypcja fonetyczna. Transkrypcja fonetyczna jest to system pisowni lub system konwersji pisma oparty na zasadzie ścisłej odpowiedniości głosek i liter ‒ jednej głosce odpowiada tu zawsze jeden znak (czasem z diakrytyką), a jednemu znakowi jedna głoska.

Ponieważ w szkole, na uczelni oraz w szkołach językowych używa się brytyjskiej odmiany angielskiego, to również podane w tym tekście przykłady będą jej dotyczyły. Poniżej znajduje się lista samogłosek, dwugłosek i spółgłosek występujących w języku angielskim wraz z ich poprawną wymową. Dodatkowo zawarliśmy też informację o akcencie, który zaznaczamy apostrofem: ’.

wstawic tu alfabet fonetyczny yu i gdzies w innym lekcji z https://pl.tutlo.com/fonetyka-czyli-nauka-wymowy-po-angielsku/

Fonologia i fonetyka języka angielskiego – zjawiska fonetyczne i fonologiczne zachodzące we współczesnym języku angielskim. Język ten jest bogaty w samogłoski oraz dysponuje porównywalną z innymi językami indoeuropejskimi liczbą spółgłosek. Większość samogłosek ma charakter swoisty dla angielszczyzny, w przypadku niektórych trudno znaleźć ich dokładne odpowiedniki w innych językach. Bardziej przystępny dla cudzoziemców jest system spółgłoskowy, choć istnieją również spółgłoski realizowane w nieco odmienny sposób.

System dźwiękowy języka angielskiego składa się z samogłosek i spółgłosek. Choć angielski alfabet składa się z 26 liter, w mowie używa się co najmniej 44 dźwięków: samogłosek, spółgłosek i dyftongów^[1][2].

Angielskie samogłoski i spółgłoski rzadko występują w izolacji, a najczęściej znajdują się pod wpływem otaczających je dźwięków. Dochodzi do zjawisk związanych z łączeniem międzywyrazowym takich jak asymilacja (upodabnianie do sąsiednich dźwięków), osłabianie formy, ubezdźwięcznienie samogłosek, nazalizacja i inne. Choć są to głównie zjawiska czysto fonetyczne, niektóre mogą być fonemiczne, to znaczy produkować nowe fonemy.

Język angielski jest bogaty w rozwiązania prozodyczne. Istnieje kilka wzorów intonacyjnych: intonacja wysoka opadająca, krótka (niska) opadająca, niska wznosząca, wysoka wznosząca, wreszcie hybrydy wznosząco-opadająca i opadająco-wznosząca. Każda z nich niesie inne wartości dodane do tekstu i potrafi przekazać co najmniej tyle samo co czysty przekaz tekstowy.

Nie istnieje jednolity wzorzec wymowy języka angielskiego, który można by uznać za jedyny „poprawny”. Najczęściej jako standardowe, zwłaszcza w kontekście języka angielskiego jako obcego, wymienia się Received Pronunciation (RP) i General American (GA). Poza nimi istnieje mnogość odmian geograficznych i etnicznych języka, cechujących się zróżnicowanymi wzorcami fonetycznymi i normami wymowy.